DAGEROTYPIA – proces fotograficzny, w wyniku którego na miedzianej płytce otrzymywany jest unikatowy (bez możliwości powielenia) obraz, zwany dagerotypem. Obraz, w zależności od kąta patrzenia, postrzegany jest jako pozytyw, bądź negatyw. Powierzchnia d. jest bardzo wrażliwa na dotyk, stąd fotografie umieszczano za szkłem, w specjalnym skórzanym lub drewnianym etui.

Technikę opracowano w latach 20. i 30. XIX w., a jej twórcami byli: Joseph Nicephore Niepce i Louis Jacques Daguerre (stąd nazwa). Był to pierwszy w historii praktyczny proces fotograficzny, a r. 1839 symbolicznie uważany jest za początek praktycznej fotografii.  Dagerotypia dominowała do lat 50. XIX w.

AMBROTYPIA to proces fotograficzny oparty na metodzie mokrego kolodionu - obraz jest tworzony przez osiadłe na szklanych płytach srebro, przy czym negatyw jest specjalnie lekko nieoświetlony, a następnie umieszczany na czarnym podkładzie, przez co uzyskuje wygląd pozytywu. Podobnie jak w przypadku dagerotypii, jest to obraz unikatowy. 

Technikę mokrego kolodionu wynalazł Frederick Scott Archer w 1851 r. - była powszechnie stosowana aż do wprowadzenia suchej płyty (pocz. 1880 r.). Niektórzy utrzymują, że nazwa pochodzi od greckiego słowa "ambrotos" ("wieczny")... Rzeczywistość jest bardziej prozaiczna: nazwę swą ambrotypia zawdzięcza człowiekowi, który technikę opatentował (James Ambrose Cutting).

Dagerotypy / ambrotypy z antykwarycznej kolekcji: