Rabbiego Izraela Ben Eliezera zwanego Baal Szem Towem to jest mistrzem dobrego imienia pouczenie o Bogu zestawione z okruchów przez Martina Bubera (1993)

     To (od wielu już lat gotowe) dziełko jest wyborem urywków, które jego uczniowie i uczniowie uczniów przekazali nam w swoich księgach jako cytaty z nauk człowieka, który sam nie napisał żadnej książki. Człowiek ten jest wybitną postacią w duchowych dziejach judaizmu, przywódcą potężnego ruchu nazwanego chasidut. Słowo to jest jeszcze trudniej przełożyć, niż odpowiada-jący mu łaciński termin pietas; jego sens najlepiej oddać opisowo: kochać świat w Bogu. Ale człowiek ten jest też jedną z głównych postaci w osiemnastowiecznych dziejach religii, większą od swego rywala, Zinzendorfa (który zapew-ne urodził się w tym samym roku, co Baal Szem Tow i w tym samym roku co on zmarł, nico nim z pewnością nie wiedząc). To im obu zawdzięczamy ponowne odkrycie „stania naprze-ciw siebie", realnej wzajemności — Niemiec odkrył ją w oderwaniu uczuć, zaś polski Żyd w objęciu całego doczesne-go życia (niemieckie filozoficzne postludium zakończyło się na młodym Schleiermacherze, żydowskie zaś rozpoczęło się od przedśmiertnego dzieła Cohena). W czasach, które nauczą się dostrzegać wkład żydostwa do dzieła ludzkości, przypuszczalnie sławić się będzie Baal Szema jako twórcę mistyki realistycznej i aktywistycznej, nie traktującej świata jako złudy, od której człowiek musi się odwrócić, by dotrzeć do prawdziwego bytu. (...)

Fragment wstępu