Historia świata w sztuce Jak czytać... Flavio Febbraro, Burkhard Schwetje [2012]
Opis
Relacje łączące sztukę i wydarzenia historyczne zawsze były niezwykle istotne. Książęta, monarchowie i możni we wszystkich epokach wykorzystywali sztukę do sławienia swych czynów i przekazywania potomności takiego ich obrazu, jaki sami uważali za stosowny. Te same czyny znajdowały także odbicie w tekstach i poezji, nieprzypadkowo więc naszą podróż przez historię odbitą w dziełach sztuki rozpoczynamy od dzieł, w których słowo pisane współistnieje z płaskorzeźbą. W przypadku steli z Kodeksem Hammurabiego oraz reliefów w Wielkiej Świątyni Ramzesa II obie formy wyrazu służą upamiętnieniu wojskowych i cywilnych cnót suwerennych władców. Jednym z naj-istotniejszych bodźców, które popychały artystów wszelkich epok do relacjonowania w swych dziełach wydarzeń historycznych, był bezpośredni kontakt z osobami sprawującymi władzę, choć równocześnie należy pamiętać, że w takich sytuacjach postrzeganie historii przez twórców bywało zniekształcone przez oczekiwania liczących na gloryfikację możnych zleceniodawców. Jako że artyści od tysięcy lat pracują na czyjeś zlecenie, mamy wszelkie prawo spodziewać się, że również w tych przypadkach usłuchali głosu swych mecenasów. Ta doniosła więź między artystą a patronem miała jeszcze inną istotną konsekwencję: oprócz zwyczaju sławienia monarchów i władców, skłaniała twórców do ponownego odczytywania przeszłości. Artyści sięgali po przykłady do skarbnicy historii, by usprawiedliwiać i wysławiać współczesne im wydarzenia. Postąpił tak Rafael Santi, gdy ukazał na obrazie (prawdopodobnie nie mające nigdy miejsca) spotkanie Attyli z papieżem Leonem I Wielkim. Artysta postanowił przedstawić fikcyjne wydarzenie w taki sposób, aby Kościół katolicki mógł wyciągnąć z niego pochlebną naukę o tym, iż świętość jest w stanie okiełznać przemoc. To samo dotyczy Konstantyna Wielkiego -przy budowie poświęconego mu łuku triumfalnego wykorzystano budulec pochodzący z wcześniejszych czasów, aby ogłosić go kontynuatorem rzymskiej tradycji cesarskiej - nie wspominając już o Karolu Wielkim (którego wyidealizowany portret, stworzony ponad 500 lat po jego śmierci, miał być obnoszony podczas koronacji kolejnych niemieckich władców) oraz Joannie d'Arc (którą w połowie XIX w. Ingres odmalował jako popularną bohaterkę i świętą). Sztuka nierzadko wykorzystuje historię do swych własnych celów, traktując ją niczym plastyczny materiał, który można kształtować podług
..„ wymogów preferowanej „narracji".
Szczegóły
autor | Flavio Febbraro |
tytuł | Historia świata w sztuce Jak czytać |
seria wydawnicza | brak informacji |
miejsce wydania | Kraków |
rok wydania | 2012 |
wydawnictwo | Universitas |
liczba stron | 388, [2] |
rodzaj oprawy | broszurowa |
format | 24 cm |
dodatkowe informacje | liczne barwne ilustracje |
stan | bdb-. [małe otarcia kraw. okładki]. |