Kotwica herbem wybranym Hałko Lech [1999]

OPIS BIBLIOGRAFICZNY W ZAKŁADCE SZCZEGÓŁY.

Lech Hałko Urodził się 25 sierpnia 1925 roku w Warszawie. W czasie okupacji brał czynny udział w działalności konspiracyjnej. Był m.in. łącznikiem w Tymczasowym Komitecie Pomocy Żydom im. Konrada Żegoty z zadaniem dostarczania do getta podrobionych dokumentów i broni. Naukę kontynuował w Liceum Budowlanym przy Politechnice Warszawskiej na wydziale architektury wnętrz. W Powstaniu Warszawskim był żołnierzem 433 plutonu X zgrupowania Wojskowej Służby Ochrony Powstania, który po walkach na Woli został odkomenderowany na Starówkę i przyłączony do 101 kompanii batalionu Bończa zgrupowania Róg. Walczył na Zamku Królewskim, Kanonii, w Katedrze św. Jana, na barykadach ul. Świętojańskiej, Piwnej, Jezuickiej, Celnej i na Rynku Starego Miasta. Po przejściu kanałami do Śródmieścia brał udział w obronie Powiśla, a następnie Śródmieścia Północnego. Walczył m.in. na ul. Hortensji, Chmielnej, Brackiej i na terenie Poczty Głównej przy pl. Napoleona. Po kapitulacji Powstania poszedł do niewoli, z której wielokrotnie próbował uciec. Złapany w Dreźnie, został brutalnie pobity przez Gestapo. Po kolejnej ucieczce w drodze do Polski trafił do partyzantki czeskiej, w której służył do końca wojny. W lipcu 1945 roku wstąpił do 2 Korpusu gen. Władysława Andersa we Włoszech, skąd wyjechał do Anglii. Po demobilizacji rozpoczął studia na wydziale architektury uniwersytetu w Londynie, które ukończył z wyróżnieniem. W 1953 roku wyemigrował do Kanady, gdzie poza działalnością zawodową bierze czynny udział w pracach organizacji kombatanckich. Jest jednym z dyrektorów-założycieli Polskiej Naukowej Fundacji w Północnej Ameryce, która podjęła zadanie obrony dobrego imienia Polski i Polaków za granicą. Ilustracja: