Herbarz mazowiecki t. I-III [w 2 vol.] Łempicki Jerzy [1997-1998]

OPIS BIBLIOGRAFICZNY W ZAKŁADCE SZCZEGÓŁY.

[fragm. wstępu w t. I].

       Badania genealogiczne od wielu już lat przestały być wyłączną domeną historyków, a stały się przedmiotem zainteresowania szerokich rzesz miłośników tradycji, poszukujących korzeni własnych rodzin. Publikacje genealogiczno-heraldyczne cieszą się rosnącym zainteresowaniem, a dawne wydawnictwa doczekały się wielu wznowień. W Polsce od wielu stuleci szczególne miejsce w odtwarzaniu genealogii rodzin szlacheckich zajmują herbarze, z których starsze (Bartosza Paprockiego i Kaspra Niesieckiego) zawierały zwykle jedynie bardzo ogólne omówienie poszczególnych rodzin i wymieniały nielicznych, często nie powiązanych ze sobą, jej członków. Pod koniec wieku XIX wydawane były monumentalne dzieła obejmujące liczne lecz przypadkowe zbiory monografii różnych rodzin (Teodora Zychlińskiego), bądź też aspirujące do systematycznego opisania wszystkich rodzin szlacheckich Polski i Litwy (Adama Bonieckiego i Seweryna Uruskiego). Oba te podejścia okazały się w ostatecznym rozrachunku chybione — żadnemu z autorów tych dzieł nie udało się doprowadzić ich do końca. Długą tradycję mają również herbarze prowincjonalne (Jana Karola Dachnowskiego dla Prus Królewskich, Wojciecha Wijuk Kojałowicza dla Wielkiego Księstwa Litewskiego, Kazimierza Pułaskiego dla kresów wschodnich) czy ograniczone przez inne kryterium (Stanisława Dziadulewicza dla rodzin tatarskich, Szymona Konarskiego dla rodzin kalwińskich). [...]